Ford Mondeo kombi 2.0 TDCi Titanium X

W pierwszej chwili Ford do tego towarzystwa wydaje się pasować jak wół do karety. Tym bardziej, że agent 007 w tym samym filmie pt. "Casino Royal" zasiadał także za kierownicą najnowszego Astona Martina DBS. Nie ukrywajmy - Mondeo to pospolity samochód. Prędzej spotkamy go w garażu sąsiada niż na wyposażeniu służb specjalnych. Mimo to, twórcom udało się połączyć ogień z wodą. Ford jest zarówno popularnym przedstawicielem klasy średniej, jak i niezwykle atrakcyjnym stylistycznie autem. To chyba pierwsze Mondeo, za którym oglądają się przechodnie.

Jednak nie tylko uroda wyróżnia Forda na tle konkurencji. Jego głównym atrybutem jest ponadprzeciętny rozmiar. Nikt inny w tej klasie nie oferuje tak przestronnego samochodu. Do naszego testu trafiła wersja kombi z silnikiem Diesla 2.0 TDCi o mocy 140 KM, wyposażona w automatyczną skrzynię biegów. Najbogatsza odmiana Titanium X czyni z rodzinnego Mondeo luksusowy środek transportu.

Być jak Aston Martin
Filmowy debiut Mondeo nieprzypadkowo odbył się w zacnym towarzystwie Astona Martina DBS. Właściwie nie ma się czemu dziwić, wszak do 2007 roku Ford był właścicielem spółki, do której należał Aston Martin, a obecnie nadal posiada 15 proc. udziałów tej marki. Twórcy Forda wyraźnie inspirowali się liniami legendy brytyjskiej motoryzacji. Widać to szczególnie, kiedy patrzymy na auto od przodu. Mamy tu do czynienia z tą samą dynamiką i wyrazistością, ale jednocześnie i elegancją tak charakterystyczną dla pojazdów z Albionu.

Osobiście, bardziej do mojej estetyki przemawia odmiana kombi. Ostro narysowane linie harmonijniej prezentują się właśnie w tym nadwoziu. Klinowaty kształt całości podkreśla płaszczyzna dachu, która płynnie przechodzi w klapę bagażnika. Dzięki temu kombi sprawia wrażenie bardziej kompletnego stylistycznie, a ponadto prezentuje się agresywniej niż sedan. Rzadko spotyka się tak ładnie i dynamicznie skrojone kombi. Styliści Forda wykonali kawał dobre roboty.

Wersję Titanium X można rozpoznać po detalach - są to m.in. lakierowane na srebrny kolor i otoczone chromem atrapa oraz wlot powietrza w zderzaku, chromowana listwa górnej krawędzi drzwi, przyciemniane szyby w odcieniu niebieskim czy 17-calowe obręcze z aluminium.

Królewski rozmiar
Pierwsza myśl jaka pojawia się po otwarciu drzwi Mondeo to - ależ tu dużo miejsca! Kierowca i pasażerowie są wręcz rozpieszczani nadmiarem przestrzeni. To idealny partner dla puszystych lub cierpiących na klaustrofobię. Co ważne, nawet ponadprzeciętnie wysocy nie powinni odczuwać dyskomfortu. Jedynie osoba zasiadająca w centralnym miejscu z tyłu może poczuć się nieco gorzej z powodu wyprofilowania kanapy, która faworyzuje dwójkę podróżujących.

Imponująca powierzchnia wnętrza to zasługa ponadprzeciętnych gabarytów Mondeo. Co prawda Opel Vectra jest dłuższy od niego o skromne 9 mm, ale biorąc pod uwagę rozstaw osi, który decyduje o przestronności kabiny, Ford nie ma konkurencji. Vectra traci do niego 2 cm, ale Passat już szokujące 14 cm. Nowa Mazda 6 także ustępuje w tym parametrze o 12,5 cm, a leciwa Toyota Avensis nawet o 15 cm. Także na szerokość wnętrze Mondeo oferuje najwięcej. Drugi w kolejności Passat jest węższy od niego o ponad 6 cm. Zatem tajemnica rozwiązana - Ford po prostu zbudował wielki samochód.

Fotele przednie mogłyby posiadać nieco dłuższe siedziska. Poza tym są wybitnie komfortowe, na co niewątpliwy wpływ ma standardowa w wersji Titanium X tapicerka z alcantary. Ponadto posiadają one elektryczną regulację z pamięcią dla czterech osób. Tak duża liczba sugeruje, że producent wziął pod uwagę fakt wykorzystywania Mondeo przez wielu kierowców jako auto flotowe. Co niezwykle rzadkie w tej klasie aut - fotele wyposażono w nie tylko w funkcję podgrzewania, ale także chłodzenia. Brawo!

Bagażnik to kolejny powód do dumy (554 l). Nie jest tak wielki jak w Passacie (588 l), ale niezwykle funkcjonalny dzięki regularnym kształtom, niskiemu progowi załadunku, prostemu mechanizmowi składania kanapy i praktycznym schowkom pod podłogą. Udało się także ulokować w nim pełnowymiarowe koło zapasowe. Takie parametry kufra to istny ideał dla licznej rodziny czy Regional Sales Manager'a przemieszczającego się z miasta do miasta z próbkami towarów dla klientów kluczowych.

Z aspiracjami do klasy wyższej
Aż siedem wersji wyposażeniowych pozwoli każdemu znaleźć coś dla siebie oraz wedle własnych możliwości finansowych. Poza tym, nawet gotowe propozycje można rozbudować o dodatkowe elementy podnoszące komfort czy bezpieczeństwo. Oczywiście niektóre, topowe rozwiązania są możliwe do skonfigurowania tylko z najbogatszymi pakietami wyposażenia. Nawet bazowe odmiany Mondeo cechują się wysoką jakością wykonania. Widać tu znaczący postęp jeśli chodzi o poprzednika.

Testowana wersja Titanium X prezentuje się wręcz znakomicie. Wspomnianej szlachetnej tapicerce z alcanatary towarzyszą inne skórzane wstawki w boczkach drzwi. Księgowi jednak musieli wrzucić swoje trzy gorsze i właśnie na wspomnianych obiciach drzwi z gustowną skórą zestawiono nieduży - ale jednak - fragment twardego plastiku. Za to cała konsola centralna to już bardzo dobre gatunkowo tworzywo. Firmowym znakiem tej wersji są srebrzyste wstawki w stylu szczotkowanego aluminium. Wyglądają naprawdę świetnie i skutecznie ożywiają klimat wnętrza.

Kształt deski rozdzielczej to raczej klasyka niż awangarda, ale sporo uroku wnoszą okrągłe wloty powietrza. Mimo wielu dodatków podnoszących walory użytkowe samochodu udało się nie przesadzić z ilością przycisków na konsoli centralnej. Dzięki temu łatwo ogarnąć obsługę wszelkich urządzeń. Każda wersja posiada w kierownicy przyciski ułatwiające sterowanie funkcjami samochodu. Od wersji Titanium wzwyż, pośrodku zegarów głównych, w miejscu typowego komputera pokładowego znajduje się kolorowy wyświetlacz Ford Converse+. To rozbudowany system multimedialny obsługujący oprócz komputera także radio, odtwarzacz CD i MP3, telefon i bluetooth. Duże uznanie dla producenta za polskie menu.

Ford z nowym Mondeo subtelnie próbuje ugryźć kawałek tortu z klasy auto sytuowanych o półkę wyżej. Świadczy o tym luksusowo wyposażone wnętrze. Wspomniane już wcześniej wysokiej jakości materiały są naprawdę porządnie spasowane. Do tego dochodzi bardzo bogate wyposażenie. Mamy m.in. biksenonowe reflektory adaptacyjne, elektrycznie sterowane fotele (podgrzewane i klimatyzowane z przodu), podgrzewaną tylna kanapę, czujniki parkowania z przodu i z tyłu, dwustrefową klimatyzację, nawiewy na tylny rząd siedzeń, samościemniające się lusterko wsteczne, system bezkluczykowy FordPower, czujniki deszczu i świateł, rolety przeciwsłoneczne w oknach tylnych, system audio firmy SONY ze zmieniarką na 6 płyt CD i odtwarzaczem MP3 (gra świetnie), układ kontroli tłumienia amortyzatorów. Opcjonalnie można zamówić aktywny tempomat ACC, zestaw nawigacyjny z DVD czy system multimedialny z dwoma 7- calowymi monitorami i słuchawkami dla pasażerów tylnej kanapy.

Bezpiecznie do celu
Twórcy nowego Mondeo wiele uwagi poświęcili kwestii bezpieczeństwa. Mamy więc do dyspozycji czołowe, boczne i kurtynowe poduszki powietrzne, a także kolanowy airbag dla kierowcy. W razie wypadku cofa się kolumna kierownicza i wspornik przytrzymujący pedały. Zastosowano także poprzeczną belkę wzmacniającą w przedziale silnika i ramę pomocniczą zawieszenia pochłaniającą energie podczas zderzenia. Do tego systemy ABS z EBD, ESP z układem kontroli trakcji i wspomaganiem nagłego hamowania (EBA) tworzą mieszankę wydatnie podnoszącą bezpieczeństwo trakcyjne samochodu. Testowana odmiana posiada ponadto standardowo halogenowe reflektory adaptacyjne (AFS) ze statycznymi światłami doświetlającymi zakręty. W testach zderzeniowych organizacji Euro NCAP Mondeo zainkasowało maksymalną ilość, pięciu gwiazdek.

Wzór godny naśladowania
Ford przez lata przyzwyczaił już swoich użytkowników do niezwykle dopracowanych konstrukcji zawieszenia w swoich modelach. Nowe Mondeo kontynuuje tę chlubną tradycję dorzucając jeszcze coś więcej. Pod skrótem IVDC kryje się interaktywny układ wspomagający pracę kierowcy i zwiększający bezpieczeństwo czynne, a także system sterowania pracą amortyzatorów. W praktyce IVDC działa tak, że Mondeo niezwykle pewnie zachowuje się na różnego rodzaju nawierzchniach, a praca układu hamulcowego zostaje zoptymalizowana. Wystarczy nieco szybciej wejść w ostrzejszy zakręt, by przekonać się o jego skuteczności. Mimo dużej masy i sporych zwisów nadwozia Ford zachowuje wzorową stabilność, a nadwozie praktycznie nie wychyla się na boki. Próba mocnego hamowania w zakręcie także wypada świetnie - wszystkie systemy trakcyjne utrzymują auto na wybranym torze jazdy, a samochód nie nurkuje przodem i daje się w pełni kontrolować.

IVDC posiada ponadto inną, bardzo praktyczną funkcję. Możemy wedle życzenia ustawić sobie jeden z trzech trybów pracy amortyzatorów. Do miasta i spokojnej jazdy polecam opcję "comfort". Ford wówczas dosłownie połyka każdą napotkaną dziurę czy poprzeczny uskok asfaltu. Ma wtedy tendencję do bujania, ale właśnie po to go stworzono, by w specyficznych warunkach dawał maksimum luksusu. Tryb "normal" to udany kompromis pomiędzy sztywnością a sprężystością. Jest idealny do typowej jazdy pozamiejskiej, gdzie podczas dynamiczniejszego przyspieszania liczy się i komfort i pewne właściwości jezdne. Z kolei ustawienie zawieszenia w położenie "sport", jak można się spodziewać zdecydowanie ogranicza skok amortyzatorów i daje sygnał, że samochód gotowy jest na bardziej ekstremalne doznania.

Warto wówczas za pośrednictwem komputera przestawić układ kierowniczy w tryb "sport", który i tak standardowo czuły system, czyni jeszcze bardziej bezpośrednim. W takiej konfiguracji każda próba wejścia w zakręt wywoła u kierowcy szeroki uśmiech na twarzy i jednocześnie zdumienie, że taki kolos tak sprawnie radzi sobie w miejscach, będących żywiołem aut typu GTI.

Niestety nie ma róży bez kolców...
... i teoretycznie sportowe możliwości zawieszenia oraz układu kierowniczego najczęściej pozostaną bezrobotne. Powód? Zbyt słaba jednostka 2.0 TDCi w połączeniu z automatyczną skrzynią biegów nie dodają Fordowi oczekiwanego temperamentu. Szczególnie rozczarowuje sześciobiegowy automat Durashift, który mimo trybu sekwencyjnej zmiany i sportowego programu pracy jest zwyczajnie "mułowaty". Co prawda potrafi płynnie zmieniać poszczególne przełożenia, ale podczas próby dynamicznego przyspieszania zwyczajnie gubi się i nie rozpoznaje właściwie zamiarów kierowcy. Silnik wchodzi także na zbyt wysokie obroty i jest nieprzyjemnie głośny. Przekładnia sprawdza się jedynie podczas spokojnej jazdy oraz w ruchu miejskim. To propozycja dla mało wymagających w kwestii dynamiki kierowców, którzy preferują dostojny, majestatyczny styl jazdy. Kto szuka większych wrażeń, niech po prostu wybierze manualną skrzynię biegów.

Poza tym 140-konny Diesel ma pewne kłopoty z udźwignięciem ponad 1,6 tonowego kombi. Nie jest mistrzem sprintu spod świateł, o czym świadczy wynik przyspieszenia do 100 km/h w postaci 10,4 sekundy. Lepiej prezentuje się elastyczność jednostki, która posiada funkcję chwilowego wzrostu maksymalnego momentu obrotowego do 340 Nm (overboost). Wyprzedzanie w polskich realiach drogowych nie będzie więc stresującą czynnością. W ofercie jest jeszcze mocniejszy silnik wysokoprężny - 2.2 TDCi o mocy 175 KM. To może być skuteczne antidotum dla amatorów dynamicznego "klekota".

Czasy, kiedy chwalono silniki 2,0 TDCi za kulturę pracy i małą hałaśliwość powoli przechodzą do historii. Konkurencja, szczególnie francuska i azjatycka, wyznacza już wyższe standardy dla motorów zasilanych olejem napędowym. W dziedzinie ekonomii spalania Ford prezentuje się przyzwoicie. Biorąc pod uwagę masę auta i "automat", średni wynik oscylujący w graniach 8 l nie jest powodem do wstydu.
Komfort w cenie
Tak to już jest, że chcąc jeździć autem klasy średniej, ale dobrze wyposażonym, trzeba przygotować się na spore wydatki. Ford nie jest tu wyjątkiem i za najbogatsze wersje każe sobie słono płacić. Mondeo Titanium X ze 140-konnym dieslem i automatem nie chce kosztować mniej niż 122,6 tys. zł. Ale to nie kres cenowych możliwości, bowiem lista dostępnych opcji jest jeszcze dość długa. Zaskakuje jednak fakt, że w testowym egzemplarzu za ponad 144 tys. zł nie uświadczymy nawigacji GPS czy tempomatu. Chcąc przekonać do siebie wymagającego klienta powyższe wyposażenie powinno być już standardem w tej cenie.

Rezygnując z automatycznej skrzyni biegów oszczędzimy 6 tys. zł. Schodząc o stopień niżej z wyposażenia na poziom Titanium zapłacimy 108,6 tys. zł. Będziemy wtedy musieli pogodzić się m.in. z brakiem skórzanej tapicerki, podgrzewanych i wentylowanych foteli, reflektorów adaptacyjnych i bezkluczykowego systemu uruchamiania auta. Sumując jednak wartość tych dodatków wyjdzie jednak, że korzystniej jest kupić bogatszą odmianę, niż dopłacać za wszystko oddzielnie. Tak czy inaczej - potencjalny klient ma wielkie pole manewru i tylko zasobność jego portfela może być tu jedynym hamulcem. Pytanie tylko, czy najbogatsze wersje za prawie 150 tys. zł nie wkraczają niebezpiecznie w rejony zarezerwowane dla klasy Premium? Z pewnością po części tak. Tylko czy Audi lub Volvo zaoferują tak wielki samochód w podobnej cenie?

Ford Mondeo to dojrzała i dopracowana konstrukcja. Jest nie tylko praktyczny i komfortowy, ale także wykonany z bardzo solidnych materiałów. Najwięksi rywale w postaci Toyoty Avensis, Opla Vectry czy Volkswagena Passata wyraźnie się zestarzeli. Póki nie pojawią się ich następcy głównym rywalem Forda będzie Citroen C5 i Mazda 6. Żaden z nich jednak nie jest w stanie nawiązać z nim walki pod względem oferowanej przestrzeni w środku. A jak powszechnie wiadomo - rozmiar ma znaczenie.