Volkswagen Sharan 2.0 TDI Highline 4MOTION

Zdaje się, że znalazłem idealnego kandydata. Ma pięć pełnoprawnych miejsc siedzących, mnóstwo dostępnej przestrzeni w środku i nie jest wykończony twardym jak skała plastikiem w tysiącach odcieni szarości. W przeciwieństwie do niezbyt darzonych zaufaniem pojazdów poruszających się po szynach, od dwudziestu lat jest wiernym towarzyszem podróży w wielu rodzinach, dla których nadwozie kombi to za mało.

Jak zwykle

Wysoki, kanciasty, z aerodynamiką lodówki i szybami przypominającymi kształtem prostokąt o zaokrąglonych kantach. Do tego emblematy dające nam nadzieję, że każda podróż nim będzie bezpieczna, a przede wszystkim tania... i opis wagonu pasażerskiego drugiej klasy mamy gotowy. Rzecz w tym, że w identycznych słowach można zawrzeć stylistykę jednego z produkowanych obecnie vanów Volkswagena.

Właściwie to niejednego, ale dziś nie będziemy się skupiać na reszcie. Sharan drugiej generacji jest z nami od 2010 roku i chyba tylko zainteresowani tematem o nim pamiętają. Pałeczkę częściowo przejął mniejszy z braci, Touran, który sprawia wrażenie bycia jego stylistycznym bliźniakiem lub kolejną kopią stworzoną przez leniwego grafika.

Testowany "autobus" to najbogatsza wersja Sharana, czyli Highline. Samochód postawiono na 17-calowych alufelgach o wzorze tak samo prostym, jak kształt karoserii, jednak przy zestawieniu czarnego lakieru z chromowanymi elementami wygląda zupełnie w porządku. Każdy, kto lubi zachowawczy styl, nie powinien być zbytnio zawiedziony. Sharanowi daleko do odważnej stylistyki Renault Espace czy nawet Forda Galaxy, z którego poprzednikiem miał niegdyś wiele wspólnego. Po prostu - cały Volkswagen.

Szczypta luksusu

Tym razem porównanie do pociągowego przedziału na nic się zda, bo wnętrze naszego vana wykończono w czarno-beżowych barwach, których "na szynach" nie spotkamy nawet w pierwszej klasie. Próżno tu oczywiście szukać jakichkolwiek smaczków stylistycznych, ale dzięki jasnej kolorystyce można poczuć się naprawdę przyjemnie.

Samo wykonanie kabiny nie budzi zastrzeżeń i mamy tu do czynienia z typową dla Volkswagena, ewentualnie nieco gorszą mieszanką materiałów. Górę deski rozdzielczej pokrywa miękkie i przyjemne w dotyku tworzywo, natomiast jej dół - twardszy, nie wyróżniający się ani pozytywnie, ani negatywnie plastik. Koło kierownicze dobrze leży w dłoniach, a pokrywająca je skóra nie odbiega od standardu znanego mi z innych modeli.

Nie to jest jednak najważniejsze. Prawdziwą zaletą Sharana, niezależnie od wersji, jest ilość miejsca przeznaczonego dla pasażerów. Rozpisywanie się na temat przestrzeni w poszczególnych rzędach siedzeń nie ma specjalnie sensu - w tej kwestii nikt nie powinien poczuć się zawiedziony. Kabina auta niesie za sobą dużą ilość schowków, a w wersji bez dachu panoramicznego dwa dodatkowe znajdziemy w podsufitce.

W naszym egzemplarzu nie zabrakło górnych nawiewów na drugi rząd siedzeń wraz z panelem klimatyzacji umieszczonym w tunelu środkowym, a standardowe gniazdko samochodowe zastąpiono 230-woltowym. W oparciach przednich foteli pojawiły się składane stoliki, a w oknach drzwi tylnych rolety. Opcji do wyboru jest jednak więcej. Na liście wyposażenia dodatkowego znajdziemy takie elementy, jak zintegrowane siedziska dla dzieci powyżej 3 roku życia, siatkę oddzielającą przestrzeń bagażową od pasażerskiej czy też dwa dodatkowe fotele.

Testowane auto to wersja 5-osobowa, a więc najlepiej prezentująca się w liczbach. Już standardowy układ siedzeń gwarantuje pokaźne 885 litrów bagażnika, natomiast po prostym i szybkim złożeniu siedzeń pojemność zwiększa się aż do 2430 litrów. W odróżnieniu od wersji 6- lub 7-osobowej, nie dostajemy jednak w efekcie płaskiej podłogi. Narzekać natomiast na pewno nie będziemy na standardowy układ bagażnika - regularne kształty, schowki po bokach, dodatkowe gniazdo 12V i haczyk tuż obok na pewno pomogą w podróży.

Wygoda ponad wszystko

Prawdziwego czterokołowego przyjaciela podróży poznamy po tym, jak oddziałuje na nasz kręgosłup w dłuższych trasach. Sporych rozmiarów fotele są wygodnie wyprofilowane, a w razie potrzeby oferują niezłe jak na vana trzymanie w zakrętach. Na dużą pochwałę zasługuje bardzo komfortowe zawieszenie Sharana, izolujące pasażerów od większości niedoskonałości naszych dróg, pozwalające w pełni odprężyć się na dłuższych odcinkach.

Samochód jednocześnie nieźle zachowuje się w zakrętach, nie wprawiając w przerażenie przy szybkich manewrach zmieniających kierunek jazdy. Mogę więc z czystym sumieniem powiedzieć, że zawieszenie zestrojono w sam raz na polskie warunki - pod warunkiem, że zaakceptujemy jego wyraźnie sprężystą pracę na poprzecznych wybojach. Prowadząc Sharana, czuć spore odizolowanie od drogi, ale też nie ma się co dziwić - siedzi się wysoko, a układ kierowniczy jest nastawiony głównie na wygodę i łatwość prowadzenia.

Przyjemności w długich trasach dodaje też dobre wyciszenie komory silnika. Przy wyższych prędkościach słychać oczywiście nasilający się szum wiatru, ale w żadnym wypadku nie jest on na tyle głośny, by zepsuć nam podróż. Sprawa miałaby się zapewne nieco gorzej, gdybyśmy podróżowali teraz w "statystycznym" przedziale pociągu linii dalekobieżnej...

Oszczędnie do celu

Przez sporą masę własną może nam momentami nieco brakować mocy. O ile w sprawnym poruszaniu się po mieście, szczególnie na dwóch pierwszych biegach, pomaga szybko załączający się napęd na cztery koła, o tyle w trasie przydałoby się jeszcze te dodatkowe 30-40 KM więcej. Moment obrotowy na poziomie 320 Nm, dostępny w zakresie 1750-2500 obr./min, sprawia mimo wszystko, że auto dobrze się zbiera "od dołu" i do normalnej jazdy czy też sprawnego wyprzedzania na drogach ekspresowych w zupełności wystarczy.

Z drugiej strony, silnik odwdzięcza nam się umiarkowanym apetytem na paliwo. W dynamicznie pokonywanej trasie (120-140 km/h) będzie to wynik nieco poniżej 7 litrów na 100 kilometrów. Całkiem nieźle sprawa wygląda także w mieście, gdzie Sharan zadowalał się średnio 8,5 l oleju napędowego na każde 100 km przejechane w niemałym ruchu ulicznym. Jak na "autobusowe" gabaryty i częste korzystanie z dołączanego tylnego napędu podczas ruszania, jest naprawdę dobrze.

Szkoda tylko, że decydując się na wersję "odpychającą się" czterema kołami, nie możemy wybrać przekładni DSG, która idealnie wpisałaby się w spokojny charakter rodzinnego vana. "Manual" jest dość precyzyjny i nie wymaga od kierowcy odwracania uwagi od drogi, ale dwusprzęgłowy automat zwyczajnie bardziej pasuje do dużego, wygodnego auta, w którym ręczna zmiana biegów jest po prostu zbędnym elementem podczas jazdy.

W terenie i w mieście

Dzięki pudełkowatemu nadwoziu i dużej powierzchni przeszklonej, Sharanem dość łatwo manewruje się w ciasnych miejscach, a we wdrapywaniu się na trudniej dostępne miejsca parkingowe pomoże dodatkowa siła tylnych kół. W błocie i piachu napęd radzi sobie bezproblemowo, choć przez wspomniane odizolowanie kierowcy od podwozia jego działanie odbywa się nieco "w tle", przez co są momenty, w których ciężko go wyczuć.

Czy warto wydać na niego dodatkowe 10 200 złotych - to już kwestia indywidualnych potrzeb i możliwości. Warto jednak rozważyć taką opcję, jeśli często korzystamy z nieodśnieżonych, polnych dróg czy też zdarza nam się wjechać w lekki teren. Stosunkowo spory prześwit, jak na auto niebędące niczym wykraczającym poza "osobówkę", pozwoli w miarę możliwości na skorzystanie z alternatywnej drogi.

Cenne "Das Auto"

Nie od dziś wiemy, że Volkswagen dość wysoko wycenia swoje produkty. Tym razem w grę wchodzi spora "buda" i drogi napęd, co w połączeniu ze 140-konnym dieslem i poziomem wyposażenia Highline daje nam sporą kwotę do zapłacenia - 147 290 złotych. Wersja Comfortline będzie o niecałe 8 tysięcy tańsza (139 390 zł), a z wyposażenia znikną między innymi: światła przeciwmgłowe, kierownica wielofunkcyjna, bardziej rozbudowany komputer pokładowy czy podgrzewane fotele przednie, a w miejsce 17-calowych felg aluminiowych pojawią się o cal mniejsze.

Testowana wersja to wydatek ponad 170 tysięcy złotych. Do najbogatszej wersji wyposażeniowej dołożono między innymi system nawigacji satelitarnej RNS 315, częściowo elektryczne sterowanie foteli z regulacją lędźwiową, czujniki parkowania z przodu i z tyłu czy też - co ciekawe - warte dopłaty, nienależące do wyposażenia seryjnego reflektory biksenonowe. Żeby mieć kompletnie skonfigurowane auto, trzeba więc jednak nieco dołożyć.

Podsumowanie:

Volkswagen stworzył auto przede wszystkim komfortowe, stosunkowo oszczędne i bardzo przestronne. Gdyby to wszystko opakować w choćby odrobinę bardziej ujmującą formę i dołożyć przyjemnie pracujący automat, propozycja stałaby się znacznie bardziej kusząca.